تمام شد...نقطه سر خط...

دلم را که از دست می دادم... نه، نه، خودم راکه از دست می دادم، خیال میکردم تمام دنیا را به دست خواهم آورد و تو مال من خواهی شد... اما چه زود فهمیدم که دیر شده است و چقدر دیر شده بود...دیگر نه خودم را داشتم، نه تو را و نه تمام دنیا را...همه چیز را از دست داده بودم، همه چیز... و چقدر دنبال تمام آن چیزهایی گشتم که گم کرده بودم اما دیگر یادم نمی آمدچه چیزهایی را گم کرده ام ... حالا مات و مبهوت و حیران نمی دانم سر از کجا دراورده ام و نمی دانم چه چیزی جای منی را که گم گشته ام گرفته است... بیا و ویران کن وجودم را ، آجرهای سنگی بی احساس را بردار و مرا از نو بساز ، زیر پایم سیمان بریز تا از جایم تکان نخورم ... جای چشمهایم آینه ای بگذار تا من کور شوم و تمام دنیا خودشان را ببینند... و آونگ ساعتی راپیدا کن و در دلم بگذار تا لحظه های باقیمانده عمرم را به لحظه های فراموش شده خاطراتم پیوند دهد... دستها، گوشها و لبانم را... فقط از پشت آینه ها جایی بگذار برای اشک ریختنم تا هیچکس گریه کردنم را نبیند و باز پتک بی اعتناییت را بردار و بر سرم بکوب ، بیل و کلنگ ات را بر دار و بشکن مرا ... نمی دانم ! این من نیستم ، بیا و مرا در هم شکن ... بیا و ... .