بخاطر تو

در سکوت و سکوت را در شب و شب را در بستر به خاطر تپیدن و اندیشیدن به تو دوست دارم * من عشق را در امید و امید را در تو و تو را در دل و دل را برای به موقع تپیدن برای تو دوست دارم * من خزان را به خاطر رنگهایش ، بهار را به خاطر شکوهش ، زندگی را به خاطر امید هایش و خودم را به خاطر تو دوست دارم...

نیایش...

به هیچ وجه خدا را لمس نکردم
ولی خدایی که قابل لمس باشد دیگر خدا نیست
اگر هر دعایی را هم اجابت کند همین طور
همان جا بود که برای نخستین بار حدس زدم که عظمت دعا بیش از هر چیز
در این نهفته است که پاسخی به ان داده نمیشود
و زشتی سوداگری را به این مبادله راهی نیست
این را هم دریافتم که اموختن دعا- اموختن سکوت است
و عشق فقط از جایی شروع میشود که دیگر
هیچ انتظاری برای گرفتن هیچ چیز وجود نداشته باشد
عشق تمرین نیایش است
و
نیایش تمرین سکوت

چه چیز بهتر از سکوت است؟!